Name: Il trovatore
Start: 2023-04-22T00:00:00.000Z
End: 2023-06-18T00:00:00.000Z
Location: Opera na Zamku

Organization

Conductor

Jerzy Wołosiuk

Stage director

Barbara Wiśniewska

Costume designer

Mateusz Stępniak

Set designer

Magdalena Musial

Lighting designer

Dramaturge

Marcin Cecko

Choreographer

Tomasz Jan Wygoda

Chorus master

Małgorzata Bornowska

Singer

Soprano

Joanna Tylkowska-Drożdż

Leonora

Victoria Vatutina

Mezzo-soprano

Ewa Zeuner

Azucena

Tenor

Irakli Murjikneli

Manrico

Dominik Sutowicz

Baritone

Tomasz Łuczak

The Count of Luna

Bartłomiej Misiuda

Bass

Janusz Lewandowski

Ferrando

Rafał Pawnuk

Sandra Klara Januszewska

Ines

Ewa Olszewska

Ruslan Bilchak

A messenger

Petr Zizyak

Marcin Scech

Ruiz

Paweł Wolski

Dawid Safin

An old Rom

Adam Szramski

Assistant Conductor

Ewelina Rożek-Janowska

Opera na Zamku

Orchestra

Orkiestra Opery na Zamku

Ballet

Balet Opery na Zamku

Others

Chór Akademicki im. prof. Jana Szyrockiego ZUT w Szczecinie – przygotowanie Szymon Wyrzykowski

Chór Opery na Zamku

Il trovatore -  (The Troubadour)

Szczecin

Poland

Public

The Troubadour

Approved

Accordionist

Instrumentalist

Archlutenist

Baroque Flutist

Baroque Oboist

Baroque Trumpetist

Bassist

Bassoonist

Cellist

Clarinetist

Contrabassist

Cornettist

Flutist

Guitarist

Harper

Harpsichordist

Hornist

Lutenist

Mandoline Player

Musette de cour Player

Oboist

Organist

Percussionist

Pianist

Recorder Player

Saxophonist

Tenor Violinist

Timpani

Trombonist

Trumpeter

Tuba Player

Vibraphonist

Viola Pomposa Player

Viola da gamba

Viola d’amore Player

Violinist

Violino Piccolo Player

Violist

Actor

Broadcasting

Chefdirigent Musiktheater

Choir

Chorus Director

Composer

Dancer

Executive producer

Extra

Hairstylist

Illustrator

Librettist

Makeup artist

Orchestra Operations

Other

Photographer

Poet

Repetiteur

Sound designer

Stage Manager

Teacher

Translator

Video designer

Vocal coach

Wig & Makeup Designer

Writer

Writing and performance

Countertenor

Contralto

Bass-baritone

Alto

Child vocalist

Continuo

Silent

Spoken

Il trovatore Verdi

"Trubadur" Muzyka: Giuseppe VerdiOpera w czterech częściachLibretto: Salvatore Cammarano i Leone Emanuele BardarePrapremiera: 19 stycznia 1853 r., Teatro Apo...

Trubadur to potężne arcydzieło. Muzyczna dramaturgia oparta na ostrych kontrastach oraz błyskotliwość partii wokalnych fascynują publiczność, a to czyni tę operę jedną z najczęściej wystawianych. 

Trubadur Giuseppe Verdiego w interpretacji Barbary Wiśniewskiej to opowieść o tym, jak decyzje poprzednich pokoleń definiują życie współczesnych. Możemy tu mówić o transmisji traumy, chorobie która przechodzi z przodków za pomocą słów i czynów, niewykrywalna i żarłoczna. W pierwszej scenie poznajemy fragmenty opowieści z przeszłości, która motywuje główne postaci: Hrabiego oraz trubadura Manrico i jego przybraną matkę – Azucenę. To jednak nie na źródle traumy – wydarzeniu owianym aurą tajemnicy, które rozdzieliło dwóch braci, Hrabiego i Manrico skupia się kompozytor, ale na tym, do jak tragicznych skutków prowadzi wypełnianie urojonego nakazu zemsty.
Czy tak tragiczna historia może mieć jakąkolwiek konstruktywną wymowę? Być może to opowieść o tym, że powinniśmy dążyć do zatrzymania toksycznego koła uruchomionego przez przodków?
Jako społeczność być może taką opowieść powinniśmy snuć ku przestrodze.

polski

Trubadur Giuseppe Verdiego w interpretacji Barbary Wiśniewskiej to opowieść o tym, jak decyzje poprzednich pokoleń definiują życie współczesnych. Możemy tu mówić o transmisji traumy, chorobie która przechodzi z przodków za pomocą słów i czynów, niewykrywalna i żarłoczna. W pierwszej scenie poznajemy fragmenty opowieści z przeszłości, która motywuje główne postaci: Hrabiego oraz trubadura Manrico i jego przybraną matkę – Azucenę. To jednak nie na źródle traumy – wydarzeniu owianym aurą tajemnicy, które rozdzieliło dwóch braci, Hrabiego i Manrico skupia się kompozytor, ale na tym, do jak tragicznych skutków prowadzi wypełnianie urojonego nakazu zemsty.
W centrum tej historii jest Leonora, postać łaknąca miłości – uwikłana w związek z Hrabim i zakochana w nowopoznanym Manricu. W tej interpretacji Leonora mając sprzeczne uczucia – silnej namiętności i racjonalności rozdziela się na dwie. Tę, która
chce zrealizować miłość z Manrico i tę, która milcząco poddaje się woli Hrabiego. Romantyczna miłość do Manrico niestety jest tylko nietrwałą fantazją, prowadzącą do klasycznego romantycznego gestu – pozbawienia się życia. Relacja z Hrabim to tkwienie w patriarchalnym przemocowym związku. Żadna z Leonor nie wygra ani się nie spełni, również dlatego, że obaj mężczyźni omamieni są potrzebą wyrównania krzywd. Manrico nie umie oddzielić się od opiekującej się nim od małego Azuceny, kobiety opętanej rozpaczą po matce, cygance, którą ojciec Hrabiego spalił na stosie. Azucena w każdym słowie rozdrapuje blizny sącząc traumę do ucha Manrico, a następnie wmanipulowując go w konfrontację z Hrabim. Oderwany od swojego rodu, mężczyzna bez historii i z wybrakowaną tożsamością jest chwiejny i impulsywny. Stara się uosobić mit bohatera, ale w tej roli podejmuje szkodliwe decyzje.
Hrabia to postać o typowym toksycznie męskim rysie. Zafiksowany na rywalizacji z konkurentem nie umie dostrzec prawdy, którą niemal ma przed oczami – przeciwnikiem jest jego brat, którego zamiast poznać – zabije.

Czy tak tragiczna historia może mieć jakąkolwiek konstruktywną wymowę? Być może to opowieść o tym, że powinniśmy dążyć do zatrzymania toksycznego koła uruchomionego przez przodków? Jako społeczność być może taką opowieść powinniśmy snuć ku przestrodze. Stworzyć z niej oczyszczający rytuał. W tym celu w tej inscenizacji w sposób specjalny traktujemy chór. Wyobrażamy go sobie jako grupę ludzi żywo zainteresowaną poznaniem losu bohaterów. To ludzie, którzy słuchając wprowadzenia, a później przyglądając się bohaterom komentują ich wybory, ale też są nośnikami ich uczuć. Gdyby ta tragedia miała wymiar płonącej wsi, byliby to jej mieszkańcy, którzy co jakiś czas organizują rekonstrukcję wydarzenia zastanawiając
się, co by można było zrobić lepiej.

Deutsch

Giuseppe Verdi's Troubadour interpreted by Barbara Wiśniewska is a story about how the decisions of previous generations define the lives of the present. We can talk here about the transmission of trauma, a disease that passes from the ancestors by words and deeds, undetectable and gluttonous. In the first scene, we get to know fragments of a story from the past, which motivates the main characters: the Count and the troubadour Manrico and his adoptive mother – Azucena. However, it is not the source of the trauma – the event shrouded in mystery that separated the two brothers, the Count and Manrico, that the composer focuses on, but the tragic consequences of fulfilling an imaginary order for revenge.

Can such a tragic story have any constructive meaning? Perhaps it's a story about how we should strive to stop the toxic cycle which was started by our ancestors? As a community, perhaps we should tell a cautionary the story like this.

English

The Troubadour by Verdi, From (2023/2023), Directed by Barbara Wiśniewska,, Conductor Jerzy Wołosiuk, Opera na Zamku, Szczecin, Poland

Performance credits (Cast & Crew )

Cast

Crew

Ensemble

Programme, About & Synopsis

Videos

Photos

Further reading

Performance Dates & Venues

Venues